story by cd

Sorted by: Theme: Mental Health/Wellbeing

Written Story by Soup

“After two years of near monastic devotion to safety, my girlfriend of eight years and I caught COVID. She caught it from work — Her only unsafe activity being the compulsory one. I caught it from her — The only person left in my life that I had not quarantined myself from. I write this from my sickbed. I’m trying to ignore the fire in my throat and the funny feeling that claws with every painful breath. 

Three months ago, my Dad died from long term medical neglect. His death and the consequent discovery of the severity of his neglect was monumental. It was a bomb with a sparkling fuse, thrown into the already shaky remains of my life in a post-pandemic world. The night before I knew my dad was dead, I stayed up all night watching Russia invade Ukraine on CNN. 

When I forced myself to go back to work two weeks later, (my job making pizza crust is essential, after all), the IPCC delivered their new dismal report on the state of our climate. In the weeks before I got sick with COVID, a barrage of legislation passed to restrict the rights of trans people. My girlfriend didn’t feel safe coming to and from work anymore. As I lay in bed, near delirium with a plague induced fever, the entire country took off their masks and declared the pandemic finally over. 

I’d known for months I was close to the breaking point. I could not say how close. Now, I know I am at it.” 

I wrote this in April of 2022. More than a year has passed, and I find myself thinking more and more about the concept of a breaking point. 

Something broke in me when I caught COVID for the first time. Fatigue made a home in my bones. Insecurity became a familiar. I finally understood that the instability I was feeling would not go away. It felt in my body like the breaking of a bone under pressure. The pressure hasn’t lifted. 

Every problem I was worried about in April of last year is worse and more complex now, like a knot you just can’t unwind. I don’t have to tell you about the war, or the fascists threatening transness, or the lack of masks. You know these issues the way I do, as the children of familiar friends that you’ve watched grow up. 

I’ve had COVID twice more since that first time. I still wear an N-95, I avoid large public gatherings, and I’m vaccinated. But it doesn’t matter, because my partner is an essential worker. A play-with-it-until-it-breaks essential worker. Free to use and free to throw away essential worker. 

Of course, they don’t call us that anymore. They just tell us to get back to work. I don’t think of my breaking point the same way I did last year. A person does not break all at once, like shattered glass. They break in chunks, like the cliffs slowly eroded by the waves. I’m breaking every day, sometimes in catastrophic landslides, but more often through the slow and steady erosion of everything that mattered to me in a Life Before COVID.

Written Story by Adriana

My name is Adriana. I was an essential worker. I worked in healthcare as a medication aide and  caregiver. Something I’ve been doing since 2006. I enjoyed it. I wish I could go back. After I got  covid in late September of 2020 my whole life changed. I lost my voice cause I yanked out the  tube that I had down my throat. Couldn’t speak without taking a breath in between words. Was  hospitalized for way over a month. Lost close to 100 pounds I believe. I couldn’t stand the first  time I tried to get out of the hospital bed. I had staff on either side of me in their protective gear  assisting me with standing and I proceeded to buckle and had to sit back down. I needed to  learn to walk all over again. I was using a walker and wheelchair. I couldn’t eat either. You see,  I’m diabetic and have gastroparesis. Anytime my body goes through a trauma I end up getting  sick and unable to eat without being sick. I ate chicken noodle soup for weeks after I got home.  And Gatorade. Slowly introducing solid foods. I had many falls at home since then. Once even  busted my lip open and needed stitches when I passed out just from walking one room to  another. My body wanted me to live. My doctor was surprised to see me alive in his office. If  that’s what you could call it. I was sitting in a wheelchair with a mask on. Hunched over. My  leggings that used to fit looked like pants on me. Months later, I started losing my hair. I used to  have thick hair. Now I don’t have much. My mind used to be organized. Work was ok for me  before. Now my brain feels like it’s in a fog most of the time. I can’t work anymore. I don’t have  the strength to do basic cpr or climb up stairs. Carrying a bag of groceries is hard. Walking in the  grocery store is near impossible as I get out of breath so easily. I have gone to physical therapy.  If the vaccine was around before I had covid, I would have gotten the vaccine. I remember  thinking so many times that I can’t do this anymore, this is too hard. I don’t want to try  anymore. I had so many people checking in on me every day. I remember thinking that I wanted  them to stop that. To just let me disappear. My depression was at an all time low. I’m such a  people person. I love giving and getting hugs. And when covid arrived, that stopped. And then  being isolated with covid unable to work for months after. And when I tried to go back to work I  realized still that I had a long road ahead of me. I don’t work. It wouldn’t be safe for me. I miss  my residents. I miss the social aspect. I miss what covid stole from me. I’m not who I used to be.

Written Story by Gaby Gaeta

Cambio de vida a raíz de la pandemia

¿Alguna vez has sentido miedo de enfrentarte a lo desconocido?  

Creo que la mayoría de las personas sentimos miedo al inicio de la pandemia por estar a  la expectativa de si nos contagiaríamos de COVID-19 o si alguno de nuestros familiares  padecerían la enfermedad, porque para todos era algo nuevo y desconocido, algo con lo que  nunca en nuestra vida nos habíamos enfrentado, algo que hasta los mismos científicos  desconocían y se ignoraba cual sería la cura, tal vez para la mayoría de las personas la pandemia  de COVID-19 solo vino a dejar cosas malas, pero estamos tan acostumbrados a una vida  mecánica en la que realizamos prácticamente las mismas acciones todos los días y en lo  personal creo que la pandemia de COVID-19 aún y con los estragos que ocasionó vino a  enseñarnos que debemos de tomar una pausa, un respiro en nuestra vida para realizar cosas  diferentes, olvidarnos de que todo en la vida es trabajo y que en casa tenemos familia que nos  espera y a la cual debemos dedicarle tiempo de calidad.  

Es verdad que al desconocer una enfermedad como lo es COVID-19 todos teníamos  miedo porque no sabíamos cómo podíamos enfrentar esa pandemia o que podíamos hacer  para evitar contagiarnos, situación que nos llevó a presentar cuadros de estrés y por  consiguiente adquirir diversas enfermedades mentales como ansiedad o depresión, teníamos  temor de convivir con las demás personas por lo que nuestras relaciones personales se fueron  deteriorando a tal grado de sentirnos solos; no podíamos acudir a nuestros lugares de trabajo  porque la regla fundamental para evitar contagiarte era no acudir a lugares donde hubiera  demasiadas personas, muchas personas no solo perdimos estabilidad emocional, sino que  también estabilidad económica ya que muchos centros de trabajo tuvieron que cerrar sus  puertas, cosa que agravó más la situación, porque ahora no solo teníamos que pensar en qué  hacer para no contagiarnos, también teníamos que pensar en qué hacer para sobrevivir, porque nuestros ahorros se iban terminando y ahora ya no solo estábamos luchando en contra de una  enfermedad respiratoria, también lo hacíamos en contra de una enfermedad emocional que  muchas noches nos provocaba trastornos del sueño por estar pensando de qué manera íbamos  a generar un ingreso para poder pagar nuestras cuentas.  

Pero aunque pareciera que la pandemia de COVID-19 solo vino a dejarnos cosas malas,  debemos de reflexionar y pensar que también nos ha dejado cosas positivas, nos enseñó nuevas  formas de organizarnos, a usar más la tecnología, a tener mejores hábitos de higiene personal,  nuevas formas de convivencia, mejores relaciones familiares y mucha creatividad, porque  cuando el dinero no alcanzaba y no teníamos empleo tuvimos que ser creativos y aprender un  oficio nuevo que nos diera la forma de subsistir, pareciera que todo es malo porque  desafortunadamente la pandemia de COVID-19 cobró muchas vidas pero para los que  sobrevivimos a ella solo queda agradecer lo bueno que nos dejó y analizar por qué seguimos  aquí y seguramente es porque necesitamos hacer un cambio de vida…

Artwork Story by Natalie V.

A surreal painting depicts a room with disoriented perspectives. A figure lies on a bed with serpentine tendrils, while other figures float or stand in unconventional postures. The room has a blue and green color palette with a window on the ceiling and curious, dreamlike elements.

Written Story by Morena Lopez

La pandemia y mi cambio de vida

Empecé como voluntaria en una organización sin fines de lucro y sin darme cuenta estaba  aprendiendo en ese lugar me daría la oportunidad de cambiar mi vida en los tiempos de  pandemia. 

Para mucha gente o para la mayoría, la pandemia fue la etapa más difícil de sus vidas, perdieron  familiares queridos. Otros perdieron empleos, perdieron casas, y perdieron la estabilidad que  tenían. Yo también perdí a alguien que quería y mi familia sufrió grandes cambios, pero no fue  por causa de la pandemia sino por otros efectos y decisiones tomadas anteriormente, y aunque  ese cambio fue muy difícil tengo que decir que la pandemia jugó un papel muy importante y  para mi a diferencia de otras personas no fue malo. Por fortuna en mi familia no murió nadie,  mi estabilidad mejoró, no perdí empleos sino que mejoró y mi familia no sufrió por hambre. Por  fortuna gracias a la pandemia mi vida dio un giro de 180 grados. 

En noviembre de 2020 se abrió una posición para trabajar en un sindicato de trabajadores  agrícolas. Un puesto de organizadora comunitaria con el enfoque en repartir materiales de  protección por covid, mascarillas desinfectantes guantes así como información de prevención  de covid. Anteriormente trabajé en el campo por más de 8 años haciendo todo tipo de trabajos,  azadón, poda, pizcas. 

Empecé a trabajar en este sindicato y aparte de que este trabajo me dio estabilidad económica  y mental. Me dio la oportunidad de aprender de la comunidad, aprendí la capacidad de  resiliencia que tenemos como individuos, y que a pesar de cada reto que enfrentamos y de cada  golpe que recibimos tenemos la capacidad de levantarse para seguir trabajando y hacernos más  fuertes. Cara a cara vi la fuerza de la unidad, del trabajo colaborativo y de la importancia que  tiene el poder informar a la gente para que ellos mismos sepan qué hacer. Cara a cara vi el dolor  en las caras de las personas por no tener los recursos necesarios cuando tenían la pérdida de  más de un familiar por COVID 19 y aparte del cambio traumático para la familia tenían que lidiar  con el problema de donde buscar dinero para mandar los cuerpos a sus lugares de origen.  Conozco mujeres que quedaron solas con sus hijos, padres que ahora se enfrentan a la vida sin  sus esposas para educar a sus hijos y lo mas triste hijos que se quedaron sin ambos padres  enfrentando la vida con algún otro familiar que de ninguna manera llenaran los vacíos en sus  corazones. 

Respeto el dolor y las experiencias diferentes que la gente tiene sobre los tiempos de la  pandemia, respeto los duelos y las pérdidas pero tengo que reconocer que estoy en el lugar  donde estoy por la necesidad de la comunidad de tener información, de saber a dónde acudir.  Agradezco la oportunidad de aprender de cada una de las personas que apoyamos, cada  persona aporta sabiduría a mi vida, la riqueza del conocimiento de la comunidad es inmensa y  agradezco la oportunidad que me brindan en cada plática de poder aprender. El compartir siempre enriquece, y tengo la gran fortuna de ser parte de una comunidad resiliente, unida y  con mucho amor para compartir.

Written Story by Evangelina Gabriel

De el rumor a el dolor

Haciendo limpieza en casa y junto con mil documentos que intentó desechar descubro unas  tarjetas que tienen el nombre de cada uno de los miembros de mi familia y en ellos indica la  certificación de haber sido vacunados contra el Covid-19. A mi mente vuelve el recuerdo del año  2020, se auguraban buenas cosas para ese año, pero nunca imaginamos lo difícil que la  pasaríamos en los meses siguientes, comenzando por la angustia al escuchar en las redes sociales  sobre un virus que se había “escapado” de un laboratorio en Asia … está en China, ahora en  Italia, ya llegó a América … se escuchaba y veíamos escenas que parecían sacadas de una  película, mientras tanto, junto con la incredulidad también se sentía el miedo cuando se  impusieron la distancia, el cubrebocas y la cuarentena!, pudimos palpar ese miedo cuando  mandaron a mi esposo a casa pues en su trabajo había infectados, estábamos asustados, nos  preocupaba absolutamente todo, desde nuestras hijas, las compras en el supermercado, la iglesia,  los centros de trabajo, hasta el ir a el parque nos asustaba. Pero nada como la angustia de ver a  mi Padre hospitalizado. Mi padre y mi madre llegaron de México y ocho días después pedimos  hospedarlos en un hotel pues en casa de mi hermana para ese entonces ya estaban infectados  algunos de los miembros de su familia, aunque ya era demasiado tarde ellos ya tenían el virus  dentro de su cuerpo, mi padre estuvo aislado dos interminables meses, la mayoría del tiempo  inconsciente, mientras su esposa, hijos, nietos y conocidos rezábamos incansablemente para que  sucediera el milagro que lo volviera a casa. Juntas informativas con los doctores nos hacían  pensar que llegaba lo inminente, por la edad y porque otras condiciones de su salud hacían más  difícil su recuperación pero la fe en Dios y en los médicos seguía estando ahí. Junto con mis  hijas y una fe infinita en el tan deseado milagro rezábamos cada noche y sé que como nosotros  otras tantas personas hacían lo mismo por sus seres queridos, mi mente en ese entonces ya estaba  resignada a que en cualquier momento ese teléfono sonará y nos dieran la mala noticia. Como  nosotros, muchas personas pasaban la misma tragedia, pero quizás lo más triste fue esperar en  casa sin poder mirar a nuestros enfermos y en los casos más trágicos ni siquiera poder despedirse  de ellos cuando morían en la más triste soledad de un cuarto de hospital. Otras muchas personas  murieron en sus casas, al no encontrar un centro médico que tuviera espacio para ellos o algunos  por miedo a no volver a mirar a su familia pues se contaba que al llegar al hospital muchos eran  entubados y la mayoría no sobrevivía, muchos casos demasiado tristes que no se olvidarán  jamás. Afortunadamente y gracias a los médicos, a las oraciones y a las ganas de vivir de mi  padre podremos celebrar una vez más el Día del padre, con las consecuencias que el COVID-19  nos dejó, físicas, emocionales, médicas y económicas puesto que sus pulmones necesitan de vez  en cuando oxígeno y visitas más frecuentes al médico afectando esto a su bolsillo pero sobre todo nos enseñó el valor de abrazar una vez más a tu familia y amigos pensando que algún día  tuvimos que renunciar a la demostración física del afecto y el amor. 

Written Story by Evy

Mi experiencia con COVID-19

Muchos fuimos los afectados por la pandemia de Covid-19 pero en esta ocasión quiero contar mi  experiencia personal, al principio cuando se dio a conocer que la enfermedad era considerada  como pandemia mundial yo no creía que estuviéramos viviendo algo de esa magnitud, pensé que  solo era desinformación por parte de los medios de comunicación y las redes sociales, se decía  que ya había muchas personas enfermas pero como pasaban los días, quizá los meses y ni yo ni  mi familia nos contagiábamos seguía creyendo que era solo una mentira, pero al pasar de algunos  meses me contagié, comencé con síntomas y me rehusaba a creer que había llegado el COVID 19 a mi familia, pasaron algunos días y mi esposo y mis hijos comenzaron también con síntomas,  acudimos a hacernos la prueba y salimos positivos, ahí sentí que el mundo se me venía abajo,  creí que solo íbamos a presentar síntomas leves pero no fue así, mi esposo y yo presentamos  síntomas graves, al grado de no poder atender a nuestros hijos, tuvimos que dejar de trabajar y al  ser indocumentados no recibíamos ningún apoyo de gobierno, no tenemos familiares cerca que  nos pudieran ayudar a comprar medicamentos o comida, no podíamos salir porque sabíamos que  poníamos en riesgo a las demás personas y a pesar de que aparentemente nos encontrábamos  solos la ayuda empezó a llegar por parte de amigos y vecinos, al darse cuenta de que estábamos  enfermos nos empezaron a llevar comida y medicamentos con la única finalidad de ayudarnos,  ahí fue donde nos dimos cuenta que en realidad nunca hemos estado solos, que aunque no  contemos con familia de sangre por estar en un país que no es el nuestro, tenemos amigos que se  han convertido en familia y que nunca nos dejarán solos y están siempre para apoyarnos.  

Creo que muchas personas al igual que yo al principio estaban incrédulas de lo que era el  COVID-19 y de lo que nos esperaba por no saber qué era lo que teníamos que hacer para evitar  enfermarnos pero era por la desinformación que circulaba en redes sociales, por eso considero  de gran importancia el hecho de investigar las cosas antes de dar una opinión de cosas que no  sabemos, en mi caso puedo decir que tanto yo como mi familia pudimos sobrevivir a la  pandemia y que aparentemente quedamos sin secuelas, suerte con la que no corrieron muchas  más personas ya que hubo un gran número de fallecimientos y de igual manera muchas  personas que sobrevivieron quedaron con secuelas graves, por lo que debemos aprender que  no todos corrimos con la suerte de saber que se nos está dando una segunda oportunidad para  cambiar las cosas que estamos haciendo mal, la pandemia nos está dejando un aprendizaje de  diferentes formas a todas las personas, por lo que debemos hacer un análisis personal y  entender con qué finalidad estamos cada uno de nosotros en este planeta y los que  sobrevivimos, agradecer que seguimos con vida

Audio Story by Riziki

English Translation

We did not know where this disease came from. We never knew if we would die or not. People became afraid, not knowing what was going on. That is the way it was. We as a family could not travel because everything was closed. This meant coming to the United States would not be possible because all the trips from the camps where we were in Africa, in a country called Tanzania, were stopped and all facilities were closed.

Other people and I really got scared, not knowing what is the way forward and where things even stood. It was a very confusing moment that we have never experienced. One thing I do remember is that when things kind of calmed down a bit, people were able to travel and life seemed to have some meaning. But still, we were not sure that traveling to the United States was okay.

We were afraid that we were either going to die or live, but we thank God for everything. If we never had faith in Him we would not be here today. We thank the government for all the hard work they have done in taking care of this disease in terms of us having vaccinations.

This disease made the whole world afraid. Things really changed like schools being closed, stores being closed, even churches were closed. At this point we never knew what to expect. We also never knew if we were going to come back again because people died, people got sick, to an extent that we have never seen. We had some people who died not because they were sick but because they lost loved ones. This caused unnecessary heartache and pressure to lose a loved one

The thing that was very interesting is that when I was given the vaccine, even at that time my five-year-old also had to get a vaccine. At that point I knew that this was a life saving moment for all of us.

And again, I thank God because I know He is on our side and the government as well, we thank them for everything they have done for us.

Swahili Transcription

Hatukujua ugonjwa huu ulitoka wapi. Hatukujua kamwe kama tutakufa au la. Watu wakaingiwa na hofu wasijue nini kinaendelea. Hivyo ndivyo ilivyokuwa. Sisi kama familia hatukuweza kusafiri kwa sababu kila kitu kilikuwa kimefungwa. Hii ilimaanisha kuja Marekani isingewezekana kwa sababu safari zote za kambi tulizokuwa Afrika, katika nchi inayoitwa Tanzania, zilisimamishwa na vifaa vyote vimefungwa.

Mimi na watu wengine tuliogopa sana, bila kujua ni njia gani ya kusonga mbele na mambo yalisimama wapi. Ilikuwa wakati wa kutatanisha sana ambao hatujawahi kupata. Jambo moja ninalokumbuka ni kwamba mambo yalipotulia kidogo, watu waliweza kusafiri na maisha yalionekana kuwa na maana fulani. Lakini bado, hatukuwa na uhakika kwamba kusafiri kwenda Marekani kulikuwa sawa.

Tuliogopa kwamba tutakufa au kuishi, lakini tunamshukuru Mungu kwa kila jambo. Kama hatungekuwa na imani Kwake tusingekuwa hapa leo. Tunaishukuru serikali kwa kazi kubwa waliyoifanya katika kutunza ugonjwa huu kwa sisi kupata chanjo.

Ugonjwa huu ulitia hofu dunia nzima. Mambo yalibadilika kweli kama shule kufungwa, maduka kufungwa, hata makanisa yalifungwa. Kwa wakati huu hatukujua la kutarajia. Pia hatukujua kama tungerudi tena kwa sababu watu waliokufa, watu waliugua, kwa kiwango ambacho sijawahi kuona. Tulikuwa na baadhi ya watu ambao walikufa si kwa sababu walikuwa wagonjwa bali kwa sababu waliopoteza wapendwa wao. Hilo lilisababisha maumivu ya moyo yasiyo ya lazima na shinikizo la kumpoteza mpendwa.

Jambo lililokuwa la kufurahisha sana ni kwamba nilipopewa chanjo, hata wakati huo mtoto wangu wa miaka mitano pia alilazimika kupata chanjo. Wakati huo nilijua kuwa huu ulikuwa wakati wa kuokoa maisha kwa sisi sote.

Na tena, namshukuru Mungu kwa sababu najua yuko upande wetu na serikali pia, tunawashukuru kwa yote waliyotufanyia.

Written Story by Tim Murphy

One of the Millions Missing

Sometimes Long Covid
seems like it never ends,
and maybe sometimes
it doesn’t.
Now bed-bound,
I honestly don’t know
how, if
mine will.

I don’t even really know how it all began.
Which concussion lit the fuse for these ruins of me?
Which moment was it exactly that I breathed in
this presence that robbed my future?
How did my life become this malaise
I must evade but enter merely by walking
across a room or petting my dog
a moment too long?

Our quality of life,
among the lowest
of all diseases,
yet many don’t believe us,
maskless doctors traumatize
but don’t treat us,
friends, family risk our lives
for their convenience.

Most people once in my life,
a world away
yet still right here,
casually mainstreaming right-wing denial,
while those of us most sick,
discarded reminders of an endless pandemic,
easier to forget than remember as real,
left to bear alone all they would not face.

I am one of the
millions missing
and am still fighting,
not this illness, however
unwelcome, now a part of me,
but the arrogance of ableism
that lets a virus breathe freer than us,
that keeps us from being found.